Szkoła Podstawowa nr 19 (a do roku 1980 Szkoła Podstawowa w Michelinie) mieści się we Włocławku przy ulicy Szkolnej 13 i ma za sobą bogatą trzydziestoletnią historię. Niemniej jednak powstanie szkoły na terenie Michelina wiąże się już z rokiem 1934. Ówczesna szkoła mieściła się w nieistniejącej już dziś remizie. Były w niej tylko 4 klasy, dlatego część dzieci musiała uczęszczać do szkół we Włocławku i Kruszynie. Już przed wojną, na obecnej działce szkolnej, postawiono budynek mający spełniać funkcję szkoły. Znajdował się on w miejscu, gdzie dziś mieści się dyżurka Gimnazjum i sala komputerowa. Budynek miał małą powierzchnię użytkową – znajdowały się tam 2 izby lekcyjne. W czasie wojny uczyły się tu dzieci niemieckie. Zaraz po wojnie zaczęto organizować szkołę, część uczniów uczęszczała nadal do remizy, część do szkoły, której mury były znacznie naruszone przez bombę (spadła tu w czasie wojny). Wystąpiono do pobliskiego Obozu Karnego o pomoc w budowie baraku, który miał pełnić funkcję szkoły. Barak postawiono bardzo szybko, mieściły się w nim 3 klasy. Zrezygnowano potem z nauki w remizie. Kierownikiem szkoły był Stefan Olszewski, potem Stefania Lisowska, która funkcję tę pełniła do marca 1948 roku. Od marca 1948 do września następnego roku kierownikiem szkoły była Leokadia Kołacz, która rozpoczęła starania o budowę nowej szkoły. W związku z tym, że kierowniczkę placówki skierowano na Wyższy Kurs Nauczycielski do Torunia, zarządzanie szkoły przypadło Kazimierzowi Kunickiemu. W roku 1952 zaczęto do starego budynku dobudowywać pozostałe części, które istnieją do dzisiaj. Wreszcie w 1954 roku oddano szkołę do użytku. Stary (niepotrzebny do celów szkolnych) barak rozebrano i ustawiono na miejscu, gdzie dziś znajduje się Ośrodek Zdrowia – a zrobiono w nim pomieszczenia dla Gromadzkiej Rady Narodowej. We wrześniu 1954 roku kierownictwo szkoły obejmuje ponownie Leokadia Kołacz, przybywają nowi nauczyciel i uczniowie. W początkowych latach pracy szkoły w budynku były pie-ce, które jednak nie zdały w pełni egzaminu, gdyż ich konstrukcja nie pozwalała na przetrzymanie całego sezonu grzewczego. Na początku lat sześćdziesiątych zostało założone centralne ogrzewanie i podłączono wodę. W roku 1964 szkołę otynkowano. Zainstalowano również prysznice, z których przez wiele lat korzystała część uczniów, ich rodzice, a także nauczyciele, ponieważ w owych czasach nie wszędzie jeszcze były wodociągi. Komitet Rodzicielski wraz z kierownikiem szkoły zadbał i o otocznie budynku – pobudowano drogę (dziś ulica Szkolna), wkopano słupy, zrobiono boisko szkolne. Dzieci wraz z nauczycielami sadziły przed szkołą i w jej okolicy drzewka, które dziś po latach są piękny-mi, rosłymi roślinami.

W roku 1966 harcerze za swą pracę otrzymali w Wydział Oświaty i Wychowania w nagrodę aparat telewizyjny. Ponieważ w owym okresie telewizory nie były tak powszechne jak dziś – mieszkańcy Osiedla bardzo licznie przybywali na wieczorny program. Już od początku istnienia placówki młodzież korzystała z usług stołówki, w której można było kupić bułkę i kubek mleka, później gotowane obiady. Nasza szkoła była zarówno na terenie miasta jak i powiatu placówką znaną i cenioną. Tu od-bywały się liczne konferencje pedagogiczne i zloty młodzieży zrzeszonej w SKKT. Oprócz bardzo aktywnie działającego Komitetu Rodzicielskiego i nauczycieli również ich małżonkowie włączyli się do prac społecznych: Jan Jabczyński – prowadził zespół recytator-ski, Stanisław Ochnański – zespół taneczny, Karol Stankiewicz – uczył harcerzy gry na fanfarach i werblach. W tamtych czasach Międzynarodowy Dzień Dziecka był tu bardzo uroczyście obchodzony – często przyjeżdżały dzieci z miasta i powiatu, dla których położenie naszej szkoły i dojazd kolejką wąskotorową (już zlikwidowaną) był niewątpliwą atrakcją. Szkoła przez wiele lat borykała się z ciasnotą lokalową, spowodowaną olbrzymią liczbą dzieci wciąż napływających z nowo wybudowanych domów i bloków Osiedla Leśnego. W latach 1973 – 1984 dyrektorem szkoły był Józef Kraszewski. Kolejni dyrektorzy placówki to Hanna Wróblewska 1984 – 1986, Maria Sobieraj 1986 – 1988, Zenobia Lewandowska 1988 – 1997, Grażyna Daczkowska 1997-2004, Ewa Bałoń 2004 – 2017. Od września 2017 roku funkcję dyrektora pełni Aneta Jabłońska.

Pod koniec lat osiemdziesiątych rozpoczęto rozbudowę szkoły. Niestety brak środków finansowych wstrzymał budowę na ponad 10 lat. Dopiero w roku 1997 dzięki dotacjom z funduszu Urzędu Miasta przystąpiono do prac budowlanych. Uroczyste otwarcie nowego skrzydła z udziałem władz miasta i oświatowych oraz przedstawicieli środowiska miało miejsce 27 lutego 1999 roku. Szkoła wzbogaciła się o 8 sal lekcyjnych, świetlicę i gabinety. Wprowadzenie reformy edukacji we wrześniu 1999r. spowodowało, że stara i nowa część zostały rozdzielone dla dwóch placówek: Szkoły Podstawowej nr 19 i Gimnazjum nr 12. Dziś nasza placówka mieści się na I piętrze starej części oraz w całym nowym obiekcie. Wspólne z gimnazjum są sala gimnastyczna, biblioteka i stołówka. Przez te wszystkie lata szkoła i uczniowie wrośli w środowisko lokalne. Wielu wychowanków naszej placówki po ukończeniu szkół średnich i wyższych zajmuje odpowiedzialne stanowisk w naszym mieście, administracji państwowej, przemyśle, handlu i innych działach gospodarki. Kilku naszych wychowanków pracuje obecnie w naszej szkole na stanowiskach nauczycieli.